Er zijn er die uitkijken naar een gave agenda, anderen huiveren - in het vooruitzicht van de nakende eindejaarsfestiviteiten - al bij de gedachten aan hooggespannen verwachtingen en opgeklopte afspraken. Kijk, 2013 is teleurstellend en je kan het maar beter met een misantropisch melancholische instelling aanvatten. Dan wordt het alleen maar beter. Daarom: een Disappointments Diary? Een niet van ironie verstoken agenda ontworpen door Hat-trick Design en van scherpe tekst (zoals een zwarte adressenlijst voor zij die toch nooit bellen) voorzien door Nick Asbury die het ook heeft uitgegeven onder Asbury & Asbury, hier verkrijgbaar voor 10 pond. Er zijn maar 1.000 exemplaren en de eerste reeks is al uitverkocht.
Een adaptatie van de flipperkast om er spelenderwijs kunst mee te maken. Een zeer geslaagd eindwerk van Nederlander Sam van Doorn. Op de tafel kan je een poster leggen die een bepaald patroon heeft waarmee je dan zelf je speelveld kan gaan bepalen en vervolgens is het aan de bal om je een onvoorspelbaar grafisch spel te spelen. Des te beter je kan flipperen, des te geflipter het resultaat. De posters zijn ook te koop en je kan ook zelf deelnemen aan een flipperparty.
Deze urban shelf kan nauwelijks verhullen waar de inspiratie vandaan komt. Voor de NY-lovers à la 70percentsteph moet dit het einde(jaarscadeau) zijn. Verkrijgbaar via Chia'sso voor 98 dollar.
Moeilijk te zeggen of nou Blaser, de Duitse fabrikant van jachtgeweren, of Limburgse designer Stan Maes de hoofdvogel heeft afgeschoten. Zijn ontwerp voor de R8 Professional Succes van Blaser heeft immers de IF Design Award gekregen, dat is een oscar voor de vormgeving. Een repeteerkarabijn met een kunststof duimgatkolf, het is niet meteen alledaags. Toch is Stan Maes hiermee niet aan zijn proefstuk toe, want eerder tekende hij ook al de basiskarabijn, toen nog in de schoot van het Oostenrijkse ontwerpbureau Kiska waar hij tien jaar voor werkte. Stan Maes' ontwerpen haalden eerder al prijzen, maar toen viel de eer nog te beurt aan Kiska, nu heeft hij met de IF Design Award voor de R8 ook individueel Professional Succes. Naast zelfstandig designer is Stan Maes ook afdelingsverantwoordelijke aan de opleiding Productdesign, MAD-Faculty. Een opsteker ook voor hen, want het is altijd een goed teken als docenten nog met een been in het professionele veld staan, al zeker als ze met scherp schieten.
Je moet het DesignStudio uit Londen nageven: ze zijn de beste in het branden van merken. Toch laten ze het niet na hun eigen business goed te promoten. Met dit vette III/IV filmpje op de tonen van Purity Rings Fineshrine. Beeldvorming is immers nooit van typografie verstoken.
Sommigen hebben de gave geld in te zetten op het winnende paard, anderen wedden eerder op meerdere tegelijk. De hele paardenrennerij ontgaat me compleet dus waag ik een gokje met deze Just So film voor Dunhill. Centraal staat Sam Waley-Cohen, een amateur jockey die in 2011 de wereld met verstomming sloeg doro de prestigieuze Cheltenham Gold Cup te winnen. Juist, het kon me ook nauwelijks boeien, tot ik het filmpje zag. Een gegeven paard.
Een verrassende boekenautomaat. Telkens een klant een munt inwerpt, volgt er een verrassende titel. De machine werd bedacht en gebouwd door Craig Small voor The Monkey's Paw, een in obscure tweedehands boeken gespecialiseerde boekenwinkeltje in Toronto, beetje Het Voorwoord van Canada, maar dan minder goed. Opzienbarender nog dan de boekenautomaat zelve, is de wereldwijde impact ervan. Hoe gek is het niet om het hier op deze pagina's over The Monkey's Paw uit Toronto te hebben... Alsof ze daar over Heist-op-den-Berg zouden gaan schrijven. Misschien weldra...
Opgepast, er is een nieuwe lichting aan topdesigners. Met dank aan Design Platform Limburg en designcoaches Caro en Kaspar Hamacher. Afgelopen weekend ging Toegepast 17 immers van start en daarin 4 designers én een designduo om u tegen te zeggen. Dat het dit jaar allemaal wat conceptueler is, neemt niet weg dat het niveau bijzonder hoog ligt.
Makiko Shinoda creëerde generatiespeelgoed, een intrigerend spel in zowel vorm als materiaalgebruik. Noortje De la haye ontbond haar grafische duivels en zette hoog in met een soort meta-verzameling van verzamelaarsobjecten en uiteindelijk slaagt ze in haar opzet: je kijkt met andere ogen naar de ons omringende schoonheid ook al ligt die veelal in banaliteit besloten. Veerle Tytgat buigt het vergelen van textiel - normaal toch een verfoeilijke bijwerking van het ouderdomsproces - om in een voordeel en komt door middel van kreuken en vouwlijnen tot grafische patronen waar zelfs de Hay's van deze wereld nog niet aan hebben gedacht. Mocht er een ecologische variant van fluo zijn, het zou Veerle Tytgats textielcollectie de wind in de zeilen geven dat het nu al verdient. Jenny Stieglitz verbluft met haar fantasierijke constructies van tijdbesparende instrumenten en machines. Tal van innovaties om tijd te winnen én dat alles brengt ze haarfijn in beeld door middel van zelfgetekende illustraties. De ironie dat het zo ontstellend veel tijd moet hebben gekocht dat het daar allemaal aan een zijden draadje hangt. En dan rest er nog het duo Eline Cautreels en Maarten De Beukelaer die de grenzen van de fotografie aftasten door volledig buiten de lijntjes te kleuren. Obscure Camera-experimeten zonder fototoestel, of beter tekenen met licht. Het resultaat is abstract en adembenemend.
Opgepast jongens, ik kan jullie geen winnende nummers geven, maar inzetten op elk van deze ontwerpers betekent een steun voor hun nu al veelbelovende carrière. Toegepast 17 is meer op onderzoek gericht dan voorgaande jaren, maar wat vooral opvalt is dat het eindresultaat meer is dan de som van het onbetwistbare talent van elk van de designers.
Een hertengewei biedt geen soelaas voor doortrapte hipsters. Nee, zij vertrouwen liever op Bicycle Taxidermy. Opgezette stuurtjes van choppers, racefietsen of andere fixies zoals Regan Appleton. Alleen zo ben je echt uniek en schiet je de hoofdvogel. Dat je daarmee ook stuurloos bent, is eigen aan het hipster zijn. Op zoek naar de volgende hype om je remmen bij dicht te slaan.
Low tech design is meer dan een afstudeerstijl van eindwerprojecten van designstudenten. Het ultieme uitpuren van een productieproces kadert binnen een bredere trend, dat van de derde industriële revolutie waarin designers zelf tot productie overgaan. Dit vormde al het onderwerp van exposities als The Machine en ook de designbiënnale van Istanbul ging daar deels over. Nu doen ook de studenten van het gereputeerde ECAL in Lausanne hun gestileerde duit in het zelf gefabriceerde zakje met een low tech factory filmp. De schoonheid van het inefficiënte produceren.
De meest typograve fashion designer in town is zonder twijfel Titi + The German Kid. Hardest working creative in Hasselt ook. Groot is mijn bewondering dan ook voor haar moed en volharding. Mevrouw Kristien Follon, niet alleen hoedje af voor je niet van typografie verstoken nieuwe collectie, maar vooral ook de manier waarop je het wereldkundig maakt. Een 16-minuten durende kortfilm is gedurfd, te meer omdat het resultaat zo krachtig is. Werd de underground van Hasselt ooit mooier in- en aangekleed? Dag aborteert de nacht. Vol van zonde. Vol van Titi + The German Kid.
Een kastensysteem waarbij blokken in elkaar lijken haken als een lichtdoorlatende pudding. Of beter, die delen die in elkaar lijken te lopen verkleuren zoals dat gaat met twee transparante delen die over elkaar worden gelegd. De Booleanos-kasten van de Mexicaanse designer Joel Escalona beleefden hun primeur op de Design Week in Mexico.
Keaton Henson is niet zomaar een fantastische singer songwriter. De man houdt er een knoert van een mensenschuwheid op na en dat mag hem dan al stof tot schrijven geven. Optreden zit er niet echt in, op enkele momenten voor héél beperkt publiek na. De schoonheid van de song Sweetheart, What Have You Done To Us overstijgt hier dan ook het vocale als je deze clip bekijkt. Want daar zie je de zanger, frontaal in beeld, brekend op video. Wat rest dan buiten en reddingssloep aan de einder met vuurpijlen om opgemerkt te worden. Ga er bij zitten en kijk op fullscreen. Als muziek en video soelaas bieden.
Ik zou een leerstoel willen in de Scandinavesthetiek. En omdat het niet altijd design moet zijn, zou ik dit filmpje van Riikka Kantinkoski en Teemu Niukkanen willen aanvoeren als didactisch materiaal. Schrijven jullie allemaal een essay van drie pagina's over Scandinavië, al dan niet op de tonen van Jukka Ässä. Tegen overmorgen?
Voor klunzen en smospotten is er een keukenhulpje. Of beter een leeshulp. De Reading Tray van de Koreaanse designer Yu Hun Kim beantwoordt aan de noden: lezen en eten tegelijkertijd. Wat nou tablet? Je kan hier ook op swipen... toch die gemorste saus of het kruimeltje. Yu Hun Kim heeft nog wel meer in petto zoals het snijdende taartvorkje. Je kan je afvragen waarom het niet eerder is bedacht.
Het is waarschijnlijk een jobeigen nevenwerking, maar men krijgt een zwakt voor notaboekjes. Al zeker als daar een metasysteem in komt. De Field Notes schriftjes zijn al langer een topper, maar je kan nu dus ook een houten archiveringssysteem kopen. Limited edition wel, maar goed voor 60 Field Notes schriftjes. Voor 34,95 dollar heb je een bibliotheekkast.
Ook al heb ik het niet zo op handwriting typo's, te meer omdat ik er zelf naar het schijnt ook nogal een zwierige krul op na hou, ben ik evenwel vol bewondering voor deze Seb Lester. Veel heeft natuurlijk te maken met de stijl waarmee filmmaker Johann Chan het typotalent portretteert.
Met goede muziek is het als met boeken: altijd bang afwachten of de verfilming strookt met je fantasiebeelden. Geen muziek zo fantasierijk als het oeuvre van The XX. Uren materiaal heb ik al in mijn hoofd geschoten edoch is de clip van Young Replicant op The XX's Chained verfrissend genoeg. Sterker nog, de warme melodische golven zorgen voor kettingreacties en koudwatervrees kan je daar niet bij hebben. Niemand wil echter de film in mijn hoofd zien, maar deze vast wel.
Als een poppenhuis voor volwassenen. Een schuur voor in je interieur. Alles opgeborgen. Het leven op wieltjes. Van keuken tot bureau en zelfs kleerkast. Een handzaam concept van Studio Gorm, de samenwerking tussen John Arndt en Wonhee Jeong. Twee ontwerpers uit de Eindhovense Academy en intussen gebaseerd in Rotterdam. Voor zo een binnenschuur moet je uiteraard wel wat plaats hebben. Daarvoor krijg je opgeruimde ruimte in de plaats.
Blijf van het spul af. Waarom? Wel omdat het je een wegtrekt van de werkelijkheid. Rest je nog een schim van jezelf. Zoals de portrettenreeks van Roman Sakovic hier pijnlijk duidelijk maakt. Half mens is een restant, de zelfkant van drugs.
Er zijn er die uitkijken naar een gave agenda, anderen huiveren - in het vooruitzicht van de nakende eindejaarsfestiviteiten - al bij de gedachten aan hooggespannen verwachtingen en opgeklopte afspraken. Kijk, 2013 is teleurstellend en je kan het maar beter met een misantropisch melancholische instelling aanvatten. Dan wordt het alleen maar beter. Daarom: een Disappointments Diary? Een niet van ironie verstoken agenda ontworpen door Hat-trick Design en van scherpe tekst (zoals een zwarte adressenlijst voor zij die toch nooit bellen) voorzien door Nick Asbury die het ook heeft uitgegeven onder Asbury & Asbury, hier verkrijgbaar voor 10 pond. Er zijn maar 1.000 exemplaren en de eerste reeks is al uitverkocht. 
